Afscheid nemen van je hond… daar ben je nooit op voorbereid. Of je hond nu vijftien jaar bij je was of pas een paar weken, het voelt altijd als het verlies van een gezinslid. Misschien heb je er al nachten van wakker gelegen. Misschien kwam het helemaal onverwacht.
Ook in mijn werk als hondentrainer maak ik dit helaas mee. Honden die al jaren hun maatje zijn, of jonge honden die ineens ziek worden… we rouwen als klas samen om de hond en voelen dat verdriet echt van dichtbij.
In deze blog wil ik je meenemen wat het betekent om je hond te verliezen: hoe rouw eruit kan zien, wat het doet met kinderen en andere honden in huis, en hoe je op een dag misschien weer ruimte maakt voor een nieuwe pup — of juist niet. Alles vanuit mijn ervaring, maar vooral vanuit mijn hart als hondenmens.
Het hart weet het al, het hoofd twijfelt
Een van de moeilijkste beslissingen ooit: wanneer is het écht tijd om afscheid te nemen?
Je hoofd zoekt houvast: “Hij eet nog…”, “Ze kwispelt toch nog?”, “Misschien knapt ze op?”
Je hart weet het allang.
Ik heb het zelf meegemaakt met mijn hond Pebbles. Ze was acht toen de dierenarts zei dat het beter was om afscheid te nemen vanwege haar huidziekte. Ze kreeg nog één keer een flinke dosis medicatie, zodat ze nog één weekje mee kon op vakantie. En wat was dat fijn. Nog even die oude Pebbles meemaken, wandelen, spelen, genieten.
Maar daarna kwam het echte afscheid. De leegte als je thuiskomt, de deur open doet of uit bed stapt… dat hakt erin. Het duurde lang voordat het echt rustig werd. Ik zal het nooit vergeten en juist die ervaring helpt me om mee te leven met de cursisten die door hetzelfde gaan.
Twijfel betekent dat je om je hond geeft. Vraag jezelf één ding: leeft mijn hond nog écht, of is hij alleen nog maar aan het overleven?
Thuis of bij de dierenarts?
Je hond kan thuis overlijden, of bij de dierenarts. Beide keuzes kunnen liefdevol zijn, zolang het bij jullie past.
Thuis: vertrouwde geur, eigen plekjes, eigen mensen.
Dierenarts: alles voorbereid, medische begeleiding, extra rust.
Belangrijk: je staat er niet alleen voor. Bespreek het met de dierenarts, vertel wat je voelt. Veel dierenartsen kennen je hond al jarenlang en kunnen echt meeleven. Soms is een luisterend oor even belangrijk als de medische kant.
Rouw om je hond: geen “maar een dier”
Soms hoor je het: “Het was toch maar een hond?” Alsof dat het makkelijk maakt… nou, dat doet het niet.
Je hond was een maatje, een gezinslid, altijd daar. Rouw is echt, rauw, en mag er zijn. Laat het stromen. Huil, schrijf een brief, maak een herinneringsdoos. Misschien zie je ineens zijn dekentje liggen of ruik je zijn luchtje nog ergens… en ja, dan hakt het erin. Dat is oké.
Kinderen en afscheid van de hond
Kinderen rouwen anders. Sommigen huilen intens, anderen doen alsof er niets aan de hand is. Maar dat betekent niet dat ze minder verdrietig zijn.
Wees eerlijk, zacht en duidelijk. Vermijd vage woorden als “hij is gaan slapen.” Zeg liever: “Onze hond is overleden. Zijn lichaam werkt niet meer, hij leeft niet meer.”
Maak rituelen: laat ze iets tekenen, een plekje met foto en kaarsje maken, herinneringen ophalen. Zo leren ze dat verdriet erbij hoort, en dat liefde nooit stopt.
Andere honden in huis
Je andere hond merkt het ook. Onrustig worden, minder eten, of juist overal zoeken naar zijn maatje — het hoort erbij.
De meeste dierenartsen adviseren om je andere hond mee te nemen wanneer je hond gaat inslapen. Zo ziet hij wat er gebeurt, in plaats van dat zijn maatje ineens weg is. Dat helpt hem het verlies beter te begrijpen.
Houd het ritme van je andere hond zoveel mogelijk normaal. Geef extra aandacht, maar overlaad hem niet. Sommige honden worden knuffelig, anderen trekken zich terug. Let op subtiele signalen en bied vooral rust en veiligheid.
Wanneer weer ruimte voor een nieuwe hond?
Soms voel je het al na een paar dagen, soms pas na jaren. Alleen jij weet wanneer het moment daar is.
Vraag jezelf:
-
Mis ik mijn hond, of mis ik een hond?
-
Heb ik ruimte in hoofd en hart?
-
Kan ik een nieuwe hond zien als eigen individu, en niet vergelijken?
Een pup betekent opnieuw opvoeden, nachten korter slapen en veel energie. Laat het uit liefde komen, niet uit leegte.
Jij hebt ook een stem
Rouw hoort bij het leven met honden. Deel je verhaal, herinneringen, verdriet en nieuwe hoop. Het mag besproken worden — ook buiten de les om. Bij ZoëZo mag dat altijd.
Tot slot: rouw is liefde die nergens heen kan
Middenin verdriet? Je bent niet alleen. Weet dat je hond een leven vol liefde heeft gehad — dat is het mooiste herinnering die er is.
Je hond loslaten doet pijn, maar de mooie, lieve, ondeugende en hilarische momenten blijven altijd bij je.
Adem. Herinner. Op een dag kan er weer ruimte zijn voor een nieuw verhaal. Liefde groeit door: voor je oude hond, voor een nieuwe pup, en in alles wat je meeneemt van die ene bijzondere hond.
Wil je praten over hoe het voelt? Over de leegte of twijfels over een nieuwe pup? Neem contact op. Soms lucht het al op om gewoon even te vertellen. Bij ZoëZo hondentraining gaat het niet alleen om de vrolijke puppystapjes, maar ook om de moeilijke stappen.